piątek, 29 października 2010

Golden Triangle

'Zloty Trojkat' brzmi intrygujaco, a jeszcze ciekawiej, jak sie wczytamy w historie tego specyficznego regionu. To wlasnie tutaj przez wieki produkowano i przemycano na masowa skale opium, 'uszczesliwiajace' miliony ludzi na calym swiecie. Gorzysty i trudno dostepny teren, na pograniczu Tajlandii, Laosu i Birmy, idealnie nadawal sie do tego celu.

Dotarlysmy w te okolice zakladajac baze w Chiang Rai. Poszukiwania pol obsianych makiem i wiesniakow odurzonych narkotykowymi oparami spelzly jednak na niczym. Dzisiaj 'Zloty Trojkat' to juz wylacznie chwyt marketingowy, sprytnie kierujacy ruch turystyczny do jednej malej wioski. Nie jestesmy przekonane, czy wioska istniala tu zawsze, czy raczej szczegolna lokalizacja w punkcie stykania sie granic trzech krajow, spowodowala nagly wysyp hoteli, restauracji i sklepow.

W turystycznym odruchu zwiedzilysmy muzeum opium, wiec po powrocie do Genewy kupujemy kawal pola i obsiewamy makiem. Procedura jest prosta. W odpowiednim momencie nacinamy makowki, a mleczko ktore wyplynie, po wysuszeniu dokladnie zbieramy. Z powstalej substancji mozna wyprodukowac szereg ciekawych i rownie wyskokowych produktow. Z narazeniem zycia zrobilysmy zdjecie instrukcji obslugi, wiec dzielimy sie w najwiekszej tajemnicy rowniez i z wami ;)
Przy paleniu nalezy pamietac o odpowiedniej pozycji przynoszacej podobno najbardziej zadawalajace efekty. To wskazowka od mieszkancow lokalnych gorskich wsi, ci maja zapewne duza wprawe i wiele lat doswiadczenia.

Pomijajac iluzje narkotykowych transakcji na kazdym kroku, zupelnie realnie odbywa sie w tym rejonie handel, lecz innym legalnym towarem. Wybrzeze Mekongu usiane jest lodziami i barkami, a dziesiatki ludzi pracuje codziennie przy ich zaladunku i rozladunku. Handel z Chinami i Laosem kwitnie nieprzerwanie. Przejscie graniczne na rzece pozostaje niestety otwarte jedynie dla Tajow i Laotanczykow. Turysci maja jednak tez okazje przekroczyc ta rzeczna granice. W ramach wysoko oplacanego dolarami wyjatku moga sie wybrac do hotelowego kompleksu z kasynem na terenie Birmy. Inwestorzy z Japonii i Tajlandii dzierzawia ten kawalek ladu od rzadu birmanskiego.
Postanowilysmy nie przeplacac i zamiast lodka do Birmy, udalysmy sie wypozyczonym za 5$ dolarow skuterem w droge powrotna do Chiang Rai.

niedziela, 24 października 2010

hura Bangkok !

Ale sie porobilo... kiedys mowilam wszedzie naokolo, ze niecierpie tego miasta, ze wszedzie indziej byle nie w Bangkoku. Bo miasto ogromne, upal niesamowity, hotele zapyziale, na ulicach halas, no i nie da sie tego wszystkiego ogarnac. A teraz okazuje sie, ze obie  uwielbiamy te powroty do stolicy Tajlandii i zawsze  sie cieszymy na taki dzien lub dwa przed dalsza podroza. Bo wiecie, po drugiej wizycie w tym samym miejscu, to czlowiek czuje sie juz prawie jak w domu.

Z lotniska jak po masle przyjezdzamy autobusem prosto na Khao San Road. Pewnym krokiem zmierzamy w znanym kierunku do sprawdzonego juz hoteliku. Zrzucamy plecaki, bierzemy zimny prysznic (za cieply trzeba placic dodatkowo, a zreszta kto teskni za goraca woda w taki upal?) i spacerkiem udajemy sie do naszej pani na Pad Thaia.
 
Najpyszniejsza porcja swiata kosztuje 0,60$, a posypana orzeszkami ziemnymi, cukrem i chilly zapewnia ten jedyny i wyjatkowy smak. Jesli ktos chce zrobic w domu sam, Maryna sluzy sprawdzonym wielokrotnie przepisem. 
W okolicy znajdziemy rowniez taki wybor sokow owocowych, ze czlowiek staje przy stoisku i nie jest w stanie sie zdecydowac. Hmmm...papaya z mango? a moze ananas? milk shake kokosowy? mix bananowy? kiwi, jablko, marchewka, lemonka, pomaranczka.... w oczach sie mieni, a "slinka cieknie", co w wyborze wcale nie pomaga.

Porankami po przebudzeniu pedzimy na sniadaniowe stoisko, gdzie zjadamy musli z jogurtem i owocami. Pokazna miska az kipi rozmaitoscia owocowych kolorow i smakow. Pychota!
Czy sadzicie, ze nastepnie udajemy sie na zwiedzanie wspanialych swiatyn i palacow, lub moze wycieczke lodka po plataninie wodnych kanalow? Nie, nic podobnego! Przez reszte dnia krecimy sie po najblizszych czterech ulicach, udajac, ze poza mini wioska Khao San Road nie ma w Bangkoku nic innego. Wymieniamy ksiazki, organizujemy pranie, segregujemy zdjecia. Spacerujemy spogladajac na dziesiatki turystycznych kramow z pamiatkami. Wypijamy mala czarna, poprawiamy sokiem i planujemy kolejne tygodnie podrozy. Wieczorem wybieramy sie na zbawczy dla ciala i ducha masaz, a przed noca upijamy sie jednym piwem wypitym na spolke (takie ekonomiczne teraz jestesmy! )
Ehh.. ciezkie faktycznie te dni w Bangkoku....
;))

czwartek, 21 października 2010

Bhaktapur i swieto Dashain

Rytualy hindusko-buddyjskie sa dla nas dziwaczne, a czesto nawet smieszne. Niemniej jednak, gdyby sie na spokojnie zastanowic, to pewnie mnostwo z naszych katolickich obrzadkow dla kogos tutaj wygladaloby rownie absurdalnie. Jak to w zyciu, odmiennosc jest i zawsze bedzie powodem do zdziwienia czy niezrozumienia. My staralysmy sie przygladac tutejszym zwyczajom, nie oceniajac tego, co widzimy na pierwszy rzut oka. Czytalysmy i dopytywalysmy lokalnych ludzi. Troche zostalo wyjasnione, ale cala masa dziwnych zwyczajow nadal pozostaje smieszna i niepojeta.

Trafilysmy akurat na wielkie swieto obchodzone w calym Nepalu. W Bhaktapur, miasteczku slynacym z drewnianej architektury rzezbionej, oprocz rzeszy turystow, ulice zalaly sie tlumami kolorowych Nepalczykow odwiedzajacych podczas festiwalu wazniejsze swiatynie w okolicy.

Wszyscy wiedza, ze tutejsza religia to kolorowe stroje kobiet, kropki na czole, czerwone (hinduskie) i zolte (buddyjskie), mnostwo kadzidelek, male koszyki z darami dla bostw, posazki Buddy i Shivy bogato przystrojone kwiatami. To jednak dopiero poczatek...
Podciecie gardla kozie, zlozenie glowy przed swiatynia i spryskanie poswiecona krwia wybranych przedmiotow zapewnia powodzenie. Kozy spedzane sa z Indii i gor na wiele dni przed rozpoczeciem swieta, a jedna kosztuje ok. 40 $. Biedniejsi poswieca kure, bogatsi nawet wola. Mieso i kosci dzieli sie potem na porcje. Sama widzialam (Inga uciekla daleko, by tego nie ogladac), ze z wola pozostaja jedynie kopyta i rogi, a reszta laduje w garnkach calej rodziny. 


Bezkrwawa ofiara tez jest mozliwa. Symboliczne szlachtowanie gilotyna kokosa i oblanie mleczkiem zamiast krwi swiatyni powinno zadowolic glodnych ofiary bogow. Hmm... a moze wsrod nich tez sa wegetarianie?
Czerwone kolory oblepiaja wszystkie posazki i oltarzyki. Juz prawie bylysmy zaszokowane iloscia przelanej tam krwi, lecz na czas zostalo nam wyjasnione, ze to rytualna mikstura z ryzu i wsciekle czerwonego barwnika daje tak makabryczny efekt.


Dewotki spedzaja dlugie godziny sypiac ryz na oltarze, oblewajac sie swieta woda, dotykajac pieniedzmi wlosow swoich i innych kobiet. Mezczyzni oprocz czerwonej kropki na czole nosza na szyi zawiazane skrawki materialu, a czubek glowy przyozdabiaja im platki kwiatow lub inne kolorowe trawki. W buddyjskich swiatyniach tlum wiruje wokol stupy, zgodnie z ruchem wskazowek zegara, wprawiajac przy okazji w ruch rzedy mlynkow modlitewnych, z ktorych kazdy zawiera slowa swietej mantry.

Patrzac na to wszystko i porownujac wydaje nam sie, ze nasza chrzescijanska religia jest bardzo prosta, a obrzedy nie dziwia nikogo. Chodzimy do kosciola powtarzajac modlitwy i huralne spiewy. Zegnamy sie, przyklekamy, czasem ktos pada krzyzem przy oltarzu. Uznajemy swiecona wode, calujemy z szacunkiem krzyz, a w bezgrzesznym stanie przyjmujemy oplatek jako symbol ciala Chrystusowego (hmmm..) Wyznajemy ksiedzu wszystkie nasze grzechy, by potem w ramach pokuty wyklepac zdrowaski czy kilka razy odmowic automatycznie rozaniec. Antoniego prosimy o pomoc, w intencji wykupujemy msze, a Maryjke wieszamy na szczescie na scianie. Czyz dla mnicha z Nepalu nie wydaje sie to wszystko troche dziwne?

Tak, dziwny ten swiat. W niesamowicie rozne, lecz w gruncie podobne, rzeczy ludzie wierza. Nie rozumiem tylko dlaczego w jednym kraju pokazuje sie brak zrozumienia i agresje do innych religii, a w innym wszyscy zyja zgodnie tuz obok siebie. Buddyjski klasztor stoi po sasiedzku z islamskim meczetem, a przecznice dalej strzelisty kosciol odwiedzaja chrzescijanie z tego samego miasteczka.
Widzac nieskonczona rozmaitosc dziwi nas, jak niektorzy ludzie potrafia obsesyjnie obstawac przy swoich tylko wierzeniach, twierdzac tym samym, ze wszystko inne to wielka pomylka?!

Jestesmy zbyt jednolici, a przy tym hermetycznie zamknieci w swoich wierzeniach. A swiat udawadnia, ze nie ma jednego zlotego srodka, i nie ma tez religii dobrej i zlej.

sobota, 16 października 2010

Nepal - male Indie


"Namaste", to po Nepalsku przywitanie, krorym mozna sobie zaskarbic sympatie kazdego. Wyjatek stanowi klasa zarabiajacych na turystach uslugodawcow. Przemili na poczatku i serdeczni zmieniaja poze na obojetnosc, gdy nie decydujemy sie zakupic niezbednej pamiatki wlasnie u nich. Towary wylewaja sie doslownie ze sklepow, a gdy to nie wystarcza sprzedawcy wylewaja sie z towarami na ulice, atakujac zwalniajace w korku autobusy.
Pierwsze wrazenia, jakie mialysmy po wyladowaniu w Katmandu, to porownywalne obrazki jak z Indii. Samych Hindusow jest w Nepalu cala masa, a latwo ich odroznic, bo skore maja duzo ciemniejsza, rysy twarzy charakterystyczne, a i fryzurki niepowtarzalne. Stroje w Nepalu sa niesamowicie kolorowe, wiec od razu wydaje nam sie, ze to jeden z planow hinduskiego kina bollywood. Wiekszosc Nepalczykow wyznaje hinduizm, a co za tym idzie kobiety ubieraja sie w wielokolorowe sari ozywiajac przy tym ulice siwe od unoszacego sie wszedzie pylu.

Smutniejszy aspekt indyjskiego sasiada, to brud i nielad panujace na ulicach. Nie mamy na mysli turystycznych rejonow, gdyz te sa zgrabnie odsprzatane, tylko zwykle dzielnice miast i miasteczek. Smieci dekoruja wszystkie pobocza, nawet nam po 15 min chodzenia z papierem w rece w poszukiwaniu kosza, wlacza sie opcja "niech spadnie i lezy". Smutne, to bardzo, bo co innego biedy kraj, a co innego zaniedbany.

Transport lokalny daje rowniez nieodparte wrazenie klimatu z Indii. Przez glowne drogi przetaczaja sie kolorowe, mozna powiedziec cyrowe ciezarowki, ktore Nepalczycy zakupuja u swojego bogatszego sasiada.
Jesli pojazd nie nadaje sie juz do uzytku, nie szkodzi...mozna wszystko wyklepac, obic i zmontowac na nowo. Swieza farba wesolo przyozdabia nawet najbardziej rozpadajacy sie pojazd.

Wiekszosc fantazyjnie malowanych napisow zacheca poajzdy z tulu do trabienia (horn me). Trabi sie wiec caly czas, niezaleznie czy w ramach informowania o wyprzedzaniu, pozdrawiania, czy prozaicznie, dla rozladowania nadmiernej energii kierowy. Najwiekszy pech, to trafic do autobusu, ktory dysponuje wyjatkowo glosnym klaksonem i na dodatek dostac miejsce blisko za kierowca. W takiej sytuacji polecamy glosna muzyke z ipoda lub stopery do uszu pozwalajace dotrwac do konca podrozy. Mozna zajac takze miejsca na dachu, gdzie niewatpliwym plusem jest klimatyzacja wliczona automatycznie w cene biletu.

Budownictwo w tym kraju nazwalysmy "przyszlosciowym". Co drugi dom, restauracja czy sklepik ma zamiast dachu sterczace nad soba filary, dajace mozliwosc potencjalnej rozbudowy. Jesli bogowie pozwola i pieniadz splynie, bedzie nad domem drugie pietro, nad sklepem restaurcja, a nad restauracja hotelik. 

Nie maja tego problemu biedniejsi mieszkancy wiosek, ktorzy buduja chatki z trzciny, oblepiajac je mieszanka gliny z pol ryzowych, a dach kryjac sloma. Material tani, lecz co roku, po porze opadow sciany chatek odplywaja i kosmetyka z gliny odbywa sie od nowa.

W Nepalu jest rok 2067, pozdrawiamy serdecznie z malenkiej wioski, na skraju Parku Narodowego Chitwan, gdzie takich chatek sa doslownie tysiace.






czwartek, 14 października 2010

nepalscy Tragarze

Sezon trekkingowy w Nepalu jest dosc krotki, co oznacza, ze trzeba zarobic jak najwiecej, by w czasie monsunow i zimy miec z czego zyc. Sezony sa wlasciwie dwa, od marca do kwietnia, a potem od pazdziernika do listopada. Poza tym okresem pracy jest bardzo malo, kazdy chcialby dorobic, w jakis inny sposob, ale przy 45% bezrobociu nie ma na to szans. Tragarze chwytaja sie, wiec kazdej okazji by zarobic troche grosza na pozniej. Dzwigaja ogromne toboly wazace po 40-50kg, choc przepisy obowiazujace w rejonie Annapurna ograniczaja bagaz do 20kg. Czesto jednak agencje to lekcewaza sciagajac od turystow platnosc za dwoch porterow a wynajmuja jednego zatrzymujac dodatkowe pieniadze w kieszeni.

Nasz maly, lecz silny porter niesie niemaly plecak, lecz z pewnoscia jego waga nie przekracza przyjetych 20kg. Przez pierwszy dzien mialysmy poczucie winy, bo mimo iz placimy za taszczenie naszego bagazu, to przykro nam sie robilo patrzac, jak ten niewielki Nepalczyk wgniatany jest w ziemie wielkim plecakiem. Drugiego dnia zobaczylsymy jednak, jak inni sa obladowani, a nasz chlopak smiga po skalnych schodach rozmawiajac rownoczesnie przez telefon. Wyrzuty sumienia rozmyly sie zupelnie, gdy po 6 godz wspinania my zmeczone opadlysmy na lawke, a on przechadzal sie po wiosce, jak gdyby mu bylo malo chodzenia.

Stalow miesnie i konska sila wymagaja jednak stalego karmienia. Mozecie, wiec sobie wyobrazic ilosc ryzu z curry pochlanianego przy kazdej okazji. Na cale szczescie porterow i przewodnikow nie obowiazuje ten sam cennik, co nas. Gdyby tak bylo caly ich zarobek trafilby do wyglodnialego zoladka.

Na trasie najbardziej szokuja tragarze dostarczajacy towary do wiosek i gorskich hoteli. Ida wszedzie tam, gdzie nie dotra zwierzeta juczne lub gdy trzba dostarczyc nietypowa paczke.


Nepalski atleta wyniesie na swoim grzbiecie nawet 70kg, a gorskie szlaki pokonuje zwinnie, jak kozica w gumowcach lub profesjonalnych chinskich klapeczkach. Patrzymy na nich pelne podziwu i ciagle zszokowane, ze to mozliwe. Niskie poklony dla nepalskich silaczy.

czwartek, 7 października 2010

Annapurna Base Camp 4130m npm

Czas na troche prawdy o przebywaniu w wysokich gorach...niepodwazalnie jest magicznie, a bliskosc szczytow, to niesamowite wrazenie. Rytm dnia wyznaczaja wschod i zachod slonca, gdyz elektrcnosc nie jest doprowadzona w wyzsze rejony. Budzimy sie tuz przed switem by zobaczyc, jak okoliczne szczyty zalewaja zlotym blaskiem.

Nastepnie chowamy sie ponownie do cieplego spiwora, w oczekiwaniu jak sloneczne promienie zaleja cala doline i zrobi sie dopowiednio cieplo, by zaczac kolejny dzien. Slonce przynosi znosna temperature, bez niego pojawia sie przejmujacy chlod. Gorzej, gdy chmury zaslonia niebo zbyt wczesnie skazujac nas tym samym na koczowanie w lozkach w oczekiwaniu na przeblysk slonca lub kolejny dzien.


Czas zaczyna sie dluzyc, gdyz nie mamy ze soba zabawiaczy takich jak: telewizor, komputer czy ksiazka. Atrakcja jest wiec posilek zmuszajacy do wyjscia ze swego pokoju, a przy okazji milo rozgrzewajacy organizm od srodka. Gdy zapada zmrok gorska jadalnia wypelnia sie ludzmi. Kazdy wybiera kolacje, nawiazuja sie sympatyczne rozmowy, wspolne gry w karty, a w pomieszczeniu robi sie odrazu cieplej. Te wieczory sa wyjatkowe i dlugo bedziemy je wspominac. Podobnych, w miescie na dole, nie mozna doswiadczyc.

Spanie wysoko, na ponad 4000 m npm oznacza, ze noc nie bedzie nalezala do najprzyjemniejszych. Zmniejszona ilosc tlenu i inne cisnienie maja rozny wplyw na poszczegolne osoby.  Jednych boli jedynie lekko glowa, innie traca apetyt i czuja nudnosci, a w najgorszych przypadkach konieczna jest natychmiastowa ewakuacja do nizej poloznego miejsca. Naszych przewodnik np, kilka lat temu, przy swietle latarki schodzil 2 godz ze swoim turysta na wyskosc 3700m npm, bo ten nagle wieczorem zrobil sie bialy jak sciana i wymiotowal okropnie. Przecietny czlowiek nie przywykl do takich warunkow i nigdy nie da sie przewidziec, jak organizm zareaguje. U nas wystapil na szczescie jedynie lekki bol glowy, za to apetyt dopisywal ponad przecietnie, rujnujac przy okazji zalozony dzienny budzet;)
Wyczytalam kiedys w ksiazce o gorach, ze gdyby czlowieka mieszkajacego na normalnych wysokosciach przewiezc jakims super helikopterem (ktorego jeszcze nie wymyslono) na szczyt np Everest, to przezylby tam jedynie kilka minut. Z wysokscia wiec nie ma zartow i szczerze mowiac duzo przyjemniej chodzi sie po nizszych gorach.


No ale bylysmy, widzialysmy i na pewno nie powiemy, ze nie warto! Doszlysmy wlasnonoznie realizujac przy okazji niezamierzony projekt "Nike. Just do it".

Przejscie w bucikach Nike 80 km gorskimi sciezkami, az do 4130m npm okazalo sie, jak najbardziej mozliwe. Przyswiecala nam idea "Just do it". Okazalo sie, ze zejscie z tej samej wysokosci w sandalach sportowych nie bylo wariactwem, jak wiele osob sadzi. Gdy cisnacy mnie od dwoch dni przy podejsciu but spowodowal pierwsze zly, powiedzialam "DOSC" i "Just do it"...zeszlam w sandalach.


wtorek, 5 października 2010

w kierunku Bialych Szczytow

Wyruszylismy rano z miasteczka NayaPul w skladzie: nasz przewodnik, Bissnu, tragarz nazwany "konik" i my dwie nieswiadome dalszych trudow niewiasty. Szlak wiodl najpierw plasko przy rzece, potem zaczal sie lekko piac do gory, slonko swiecilo, a humory dopisywaly na mysl o najblizszych dniach spedzonych w gorach. Mijalismy male osoady, co chwile trzeba bylo puszczac grupki mulow schodzacych po towary do NayaPul, a w okolicach wiosek spotykalismy loklanych ludzi w bardzo kolorowych strojach.

Pierwszego dnia na jakims niesamowitym dopalaczu przefrunelysmy zaplanowana trase, robiac ponad 12km i ponad 1000m w gore i juz kolo godz 14tej osiagnelismy wioske Ghandruk. Mnostwo gorskich hotelikow, wiec mozna wybierac do woli, choc gdy sie blizej przyjzec, to roznia sie od siebie tylko odrobine. Proste, spartanskie pokoje i zbite z desek lozka, ale za to wszedzie czysto, a sciany pobielone elegancko wapnem. Noclegi w gorach sa niesamowicie tanie, gdyz za pokoj 2-osobowy placimy okolo 3-4$. Obowiazuje jednak niepisana zasada, ze tam gdzie spimy tam sie rowniez zywimy i na tym dopiero gospodarze zarabiaja solidne pieniadze. Istnieje jeden cennik i to samo menu dla wszystkich regionow, wiec nie ma wybierania i grymaszenia. Jedzenie jest drogie, co jednak staje sie w pelni zrozumiale, gdy ogladamy dziesiatki tragarzy i mulow wnoszacych wszystkie produkty na swoich grzbietach. Im wyzej bedziemy sie przemieszczac, tym drozsze cenniki beda obowiazywac.

Drugi dzien wedrowki pokazal nam, ze trekking, to nie plaza. Stawalysmy sapiac ciezko, podczas wspinania na niekonczace sie kamienne schody, pot splywal po nas wartkimi strumieniami, jedynie swiadomosc dotarcia do kolejnego miejsca noclegowego dodawala otuchy.

Trzeciego dnia pokonujac kolejna doline, gdzie najpierw trzeba bylo zejsc 500 m nizej, a potem stroma sciezka w lesie wdrapac sie ponownie na ta sama wysokosc zaczelysmy sie zastanawiac, po co to wszystko? Dlaczego czlowiek decyduje sie na zdobywanie szczytow wymagajacych tyle trudu, zmeczenia, a na dodatek niemalych kosztow? Zaliczenie jednak etapu, dotarcie do kolejnego hoteliku daje niesamowita satysfakcje i w kilka sekund zapomina sie o chwilach zwatpienia przezytych na trasie.

Czartego dnia ruszylismy przez gesty bambusowy las, by dotrzec do Deorali na 3200m npm. Temperatura juz mocno spadla, a gdy tylko slonce chowa sie za popoludniowe chmury robi sie natychmiast zimno. Po marszu i szybkim prysznicu (tym razem bylo to wiadro z zimna woda) zakladamy natychmiast drugie skarpety, dwa polary i czapke.


Wysokosc nie daje sie jeszcze we znaki, choc jakos dziwnie tego dnia Inga parla do gory jak czolg, a ja raczej jak przetarzala lokomotywa ciagnelam sie z tylu. Nocujemy w pieknym miejscu na skraju doliny, slyszac lomot rzeki przelewajacej miedzy glazami wody z roztapiajacych sie powyzej lodowcow. O 14 niestety slonce chowa sie za chmurami i zaczyna padac deszcz, ktory po chwili zamienia sie w grad. Nuda, do nocy jeszcze przynajmniej kilka godzin. Zapelniamy je rozmowa i grami wymyslanymi na poczekaniu.

Piaty dzien, czyli 1000m do wspiecia sie do gory pokazuje nam efekty zmniejszonej ilosci tlenu. Plytki oddech, noga za noga, byle do przodu. O zawrot glowy nie trudno, nawet jesli nie spowodu wysokosci, to napewno zapierajacym dech w piersiach, widokom. Ze wszystkich stron otaczaja nas biale wileotysieczniki, wykorzystujemy wiec pretekst robienia zdjec, aby tak naprawde zlapac kilka glebszych wdechow potrzebnych do dalszego podejscia. Wreszcie jestesmy na miejscu. Radosc, satysfakcja i zasluzony odpoczynek.
 
Annapurna Base Camp na 4130m npm ZDOBYTE !!